“O Gün Küçük Bir Şey Oldu Ama Çok Utandım...”
Evde yalnız olduğumu sandığım bir gündü. Eşim işteydi, çocuklar okuldaydı. İçeriye güneş çok güzel vuruyordu, o yüzden salonun ortasında paketleme işimi yapmaya karar verdim. Masamı kurdum, kutularımı dizdim… Hava da sıcak olunca, üzerimdeki hırkayı çıkardım.
Türbanımı sıkıca bağlamıştım ama evdeyim ya, biraz gevşetmiştim ucu. Açıkçası kendimi daha rahat hissediyordum. Üzerimde uzun bir tunik vardı ama biraz eğilip kutuları alırken o tunik azıcık yukarı çıkmış… Farkında değilim tabii.
Ben işime odaklanmışım, bir yandan kutuları hazırlıyorum, bir yandan da fonda hafif bir müzik var. Sonra kapı çaldı. Bir an donakaldım. O an elim ayağım birbirine dolandı.
Kapıya doğru yürüdüm ama durdum, aynaya baktım. “Ayy!” dedim. Tuniğin altından dizlerim görünüyordu. Çok utanmıştım. Evdeyim diye rahat davranmıştım ama dışardan biri o an pencereden baksa… Ne hale gelmiştim!
Apar topar eteğimi düzelttim, başörtümü biraz daha sıkı sardım. Sonra kapıyı açtım, gelen komşuydu. Mahalledeki hanımlardan biri. Elinde bir tabak börek vardı. “Kolay gelsin bacım,” dedi. Gülümseyerek içeri girmeye yeltendi.
İçimden “İnşallah az önceki halimi görmemiştir” diye dua ettim. Küçük bir frikik gibi oldu ama benim için koca bir utançtı. Sonradan düşündüm de, aslında kadın olmak böyle bir şey. Bir yandan üretken oluyorsun, bir yandan da farkında olmadan sınırları zorluyorsun.
O gün işimden çok, yaşadığım o an aklımda kaldı. Sonra kendi kendime güldüm: “Hadi kızım, işine devam et ama evdesin diye kendini de salma!”
Şimdi her kutu yaptığımda önce aynaya bakıyorum.
İşte böyle bir andı. Ne açık, ne kapalı… Ama tamamen doğal bir insanlık hali.